دیوانه زرتشت چنین گفت:

"شهر بزرگ اینجاست . تو اینجا چیزی تازه تنوانی یافت بلکه اینجا همه چیز را از دست خواهی داد.

چه چیز ناچارت کرد در این ورطه پای نهی ؟ به پاهایت رحم کن . همان به دم در باز ایستی و تفی بر آن اندازی و از راه آمده باز گردی .

اینجا دوزخ اندیشه های تنهایان است، اینجا اندیشه های بزرگ زنده زنده تافته می شوند تا با دیگر اندیشه ها یکی شوند.

هر عاطفه بزرگی را در اینجا می گدازند و تنها به عواطف خردو کوچک مجال دهند که با خش خش خویش پروبالی بگشایند.

آیا بوی کشتارگاه اندیشه ها و پختنگاه های روان به بینی ات نمی رسد؟ آنجا که همه چیز را به ثمن بخس می فروشند ؟ ایا نمی بینی که جان های کشته ما دود وار بر فراز این شهر بالا رفته اند؟

آیا نمی بینی جانها همچو کهنه پاره های کثیف و پلاسیده آویزانند؟ آری از این کهنه پاره های کثیف ، چنان روزنامه می سازند.

آیا نمی شنوی که جانها در اینجا به بازیچه واژگان تبدیل شده اند و با ژاژخایی های خویش،واژگان را آروغ می زنند و از آن روزنامه می سازند.

به دنبال هم اند، اما نمی دانند از چه روی خشم افروز یکدیگرند اما نمیدانند چرا ؟جز ترق تروق پول و پله شان هیچ نمی شنوی .

بس سردند و تنها از آبهای دوزخی گرما می جویند چون بگذارند در وزشگاه باد اندیشه های سرد پناه می جویند پیوسته بیمار و زخمدیده آرای عمومند.

اطراقگاه همه شهوتها و رذیلت ها آنجاست.