هدف شعر نجات جامعه بشری است از طریق عشق انسان به انسان،از مهلکه ئی که سیاست چی ها بهبهانه ی انواع و اقسام نظریه های ایدئولوژیک برای تثبیت قدرت های فردی یا گروهی پیش پای جوامع مختلف حفر می کنند.در حالی که شاعر، عشقی را تبلیغ می کندکه در راهش از جان می توان گذشت در حالی که سیاستچی اول چیزی که جلو جامعه علم می کند یک دشمن نابکار فرضی است که سرش را باید به سنگ تفرقه کوبید.گرگی برای گله می تراشدتا مقام چوپانی خودش را توجیه کند.

آن افسونکار به تو می اموزد که عدالت از عشق والاتر است

دریغا که اگر عشق به کار می بود هرگز ستمی در وجود نمی آمد تا به عدالتی نابکارانه از آن دست نیازی پدید افتد.